Al jaren hebben wij het idee om te emigreren, en binnenkort is het zover. Nu het aftellen is begonnen realiseer ik me dat veel dingen die normaal zijn dat binnenkort niet meer zijn. Even langs bij moeders, een praatje maken over de heg met de buurman, op de fiets naar het station (moet je in Frankrijk niet proberen).
Ook Pepijn begint zich dat nu te beseffen, "maar dan zie ik mijn vriendjes niet meer". Dan breekt je hart wel even. Onlangs gaf hij aan dat hij het wel leuk vindt om te verhuizen naar Frankrijk, maar dat hij het vervelend vond dat hij de taal niet spreekt. Ook hij beseft zich dat even niets meer vanzelfsprekend is.
Ik denk dat het goed is om met een beetje pijn in je hart te vertrekken, terugkijkend op een goed leven hier. Waarom ga je dan weg? Tja, lastig uit te leggen, maar het voelt goed.
In de vele verhalen die je leest over emigratie zie je dat er nogal wat verandert in je sociale leven. Oude vriendschappen verdwijnen of worden nog beter, nieuwe vriendschappen ontstaan. En ach, binnen een dag ben je weer in nederland ( af en toe genieten van moeders kookkunst).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten